o
yalnýzlýðý kulaðýna dayamasa ve
yalnýzlýk çýnlamasa baþka þehirde...
acýnýn gölgesine deðen kavgada öptüm denizi
gün mü soluyordu yoksa
rengi bu muydu seviþmenin
kalbimde...
gece
aðýr aðýr ilerlerken baðýrdým güneþe
ruhumu ayýkladým gülkurusu anýlardan
ve bir kere daha eskidim zamana
boþluk ilhamýma gelen müjdelerin çocuklarý
size yalandan
ertelenmiþ bir ay’dan
bahsetmezdim oysa
býrakýn ellerinizden düþe kalkan
yazgýlarý...
canýmý kesen orman tutarken soluðumu
duygularým iki büklüm topraðýn altýnda
ki;
beyaz bir tohum açýyorum
dinlemez mi zeytinler
dinlemez mi kýyýda tek baþýna tekneler
sabah saçlarýný örerken ölümün
sürgünüm aslýnda
denize...
sürgünüm dört mevsim
rüzgara...
biliyorum
rahatý kaçýyor gökyüzünün ve kuþlarýn
taze omuzlarý taþýdýkça daðlara
sessiz kalýyor dilimin ucunda
yürüyen gölgeler
ki,
karanlýk bir odanýn içinde dans eden ruhum
sanki ýþýk parçasý
ama ben
bana sallayan elleri bilirim
hep sonralar doðar
küçük bir serçeye kýyarým
keþke o;
yalnýzlýðý kulaðýna dayamasa ve
yalnýzlýk çýnlamasa baþka þehirde
not.þiirime deðerli yorumlarýyla katkýda bulunan dostlarýma ve þiirimi güne getiren kurul üyelerine teþekkürlerimle...
saygýlar,