anlamsýzdý
devrik bir bilinçaltýnýn gölgesinde uyumak
üstü örtülemez his gibi
rüyadaydý aþkýn delilsizliði
uzak hasretlerin kanatlarý
sýmsýký kavrarken gökyüzünü
yýldýzlar aðlýyordu
ay sere serpe kendi ýþýðýyla yol alýyorken
baþka enlemlere
çaresizlik gözyaþý misali
deðiyordu kirpiklerinin kýrýlan mavisine
hüznü sahtekar kahkahalar
bilinmezliðe hiç bir çare bulamazken
yýkanmýþ karanlýðýn gölgeleri gibi
yolcu ediyordu beni kimsesizlik
kýyamadým
þüpheli uyanýþlara
nefesi olmayan geceyle sustum
üþüdü ruhumdaki sen
....