"Sana bu son þiirimi yazarken, Yine korkuyorum. Bu da olmayacak diye."
Susuyorum… Çünkü seni yazmanýn kelimelerini bulamýyorum. Nedense hep en basit kelimeler geliyor kalemime, Yani olmuyor…
Ýmgelerimin bile sahibi, Ne kadar uzaða atabilirsin beni içinden? Sahi fýrlar mýyým bu þiirden baþka þiire? Olur mu dersin?
Kelimeler de böyle suskun kalýr, yetemezmiþ, Sana ben bu yüzden yetemedim. Hüzünlerim çoðaldýkça çoðaldý, Yine yetmedi…
Sana yazarken þiir’in neresinde olduðumu hiç hesaplayamadým, Sen hiç hesaplayamadýðýmdýn, Aklýmýn ermediði, elimin tutamadýðý, Tutmaya yetemediðim.
Aklým ermezdi seni nasýl seveceðime, Aklým ermeden severdim, deli gibi… Hüznüne sýðýnmaya çalýþan yüreðim, Hasret dokundukça büyürdü, sýðamazdým…
Sýðýnamadým senden sonra da hiçbir eve, Sýðamadým bu þehre, Þehrime sen dokunmuþtun, Þimdi senin þehrin olmuþtu…
Uyanamayacaðým sabahlar düþlemeye baþladým, En korkunç gelen kabuslar, düþlerim olmaya baþladý, Dönüþtü senden sonra, Düþ’üþtü!... Düþünülecek onca hayal varken…
Dalgakýran gözlerinde kýrýldým, Hüzün’e boyadým tüm geceleri, Artýk geceler mavi deðil, Geceler sessiz, bize ait olan her þey biz’siz…
Bu þiir’de olmadý biliyorum. Zaten baþlarken biliyordum olmayacaðýný, Sana hiçbir þiir olmaz çünkü Yazabilsem de okuyamazsýn…
Neyse, Bu þiiri de yakarým tam ortasýndan, Yýrtmadan, kýyamam çünkü; Ýçinde sen varken…
Ýçimin ateþinden bir damla yeter yakmak için, Dumanýný çekerim içime, Sen gibi koklarým þiir yanýklarýný, Son diyorum ama sözümde duramam yine biliyorum…
Adýn; kalbimde bu kadar sýkýþýp kalmýþken, Söküp, atamam seni içimden…
Ýçimden geldin hep, Ýçimden geçmedin…
On Sekiz Haziran Ýki Bin On Ýki 11 40 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.