Çözümleyemediðim çözümlerimde Yýkýlýþlarým hep sana oluyor. Hepsinin adý sen oluyorsun sonra. Terk ediliþlerin, ayrýlýklarýn. Köstekli saatimin zinciri oluyorsun sonra. Elime doladýðým, nabzýmý ölçen. Kalbime dolanýyorsun bu kez. Koparacak bir þey yok bizi. Vakumlanan kalbim oluyor, direnen biz. Yine dolanýyorsun bana. Ellerinde garipsenecek bir sýcaklýk. Söylemesi zor þeyleri görüyorum gözlerinde. Oysa sadece 7 harfli bir cümleyi gereklilik kipi ile çekimleyecektin sonunda; “Ayrýlýk”, yani “ayrýlmalýyýz.” Seninkine raðmen, buz tuttu ellerim. Beynimden akmýyor düþünceler dilime. Düþen ben oluyorum her seferinde. Üþüyorum sonra, haddinden fazla sokuluyor soðuk damarlarýma. Kanýmla demleniyor soðuk. Kaným donuyor, soðuk donuyor. Çözülen dilim olmuyor yine de. Sarf edeceðim her harfe acýyorum adeta. Hem gerekçeni öðrenmek istiyorum. Hem de saðýr edercesine susmak. Sonra susamak istiyorum öpüþlerine. Yeniden canlandýracakmýþ gibi dokunmalarýna. Tenimde filizlendireceðin yeni aþklara. Kana kana içmek istiyorum seni. Sana topraðý karýþtýrmadan. Seçerek akýtýyorum seni içime. Ýçtikçe kalbime iniyorsun. Organlarýmýn yeriyle oynuyorsun resmen. Seni hazmeden kalbim oluyor. Hazýmsýzlýk oluyor sonra adýn. Ýçime oturuyorsun. Nefesimi kesiyorsun ve diretiyorsun. Kalk diyemiyorum. Diyebildiðim; “kal” oluyor sadece. Sadece bir harften korkuyor dilim ve saklýyor. Bir türlü ”kalk” diyemiyor.
Aysun ÖZER
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yurtsuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.