Yalan olduðunu bile bile her gün ayný hikayeyi yazýyorum. Seni yazýyorum Sana… Senden ayrý ama seninle gibi, Sever(miþ) gibi…
Ýçimden sesleniyorum Sana, Dýþýmdan susuyorum… Susmalarýn bile suç olduðu bir yerdeyim. Þu fani dünya’da nasýl öleceðimi bilmediðim zamandayým. Görünmez yangýnlarýn ateþindeyim. Görünmezsin, görmezsin…
Þizofren hastalýklarla dolu duygularým, Her hücremin kuytusunda seni sakladýðým, Kendimden kaçar kadar uzak, Sana hep geç kala kadar yakýn bir yerdeyim. Kimselere söyleyemediðim sus’larýn gölgesinde, Hiç konuþamayacaðým, dilsiz kelimelerdeyim…
Bir yerdeyim (!...)
Takvim yapraklarý sarararak düþüyor, Hikâyeme isim bulamýyorum… Bir de içimde uçuþan zamansýz kelebek kanatlarýna… Senin hiç bilemediðin uykusuz gecelerin koynunda, Sabahý beklemekteyim, Gelmeyeceðini bile bile…
Hep son hikayemi yazar gibiydi sen de kendimi buluþlarým, Son bulmuyordu… Ben hep romanlarýn yorgun kahramaný, Sen bir þeyden haberi olmayan sadece okuyucu Yine de anlayamadýn beni, kahramanlýklarýmý, Okudun ve geçtin sadece Ben daha da çok yoruldum …
Gözlerinin silindiði parmak izlerindeyim, Silikleþtikçe, belirginleþen izlerin var bende. Kendimi her defasýnda kaybettiðimde, Bulduðum tek Yer sen’deyim...
Bitirdiklerim hep sana baþlýyor yeniden, Bitiremediðim sensin, bitemeyen ben. Öldürmek gerekir belki bu þiiri de, Seninle baþlayan yerinden…
On Dört Haziran Ýki Bin On Ýki 11 25 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.