Ofelya

Yýldýzlarýn uyuduðu, sessiz, kara
Dalgalarda Ofelya iri bir zambak,
Yüzüyor duvaklý, uzanmýþ sulara...
-Avcý borularýnýn ezgisinde bak.

Bin yýl geçti, Ofelya yine üzgün,
Uzun sularda kefen gibi akýyor.
Bin yýldýr, gündüz gece, deli gönlünün
Hüznünü meltem yellerine döküyor.

Açýp sularda salýnan tüllerini
Beyaz göðüslerini öpüyor rüzgar,
Söðütler eðmiþ omzuna dallarýný
Aðlýyor. Uykulu alnýnda kamýþlar.

Yöresinde üzgün nilüferler bazan
Daðýtýyor Ofelya kýzýlaðacýn uykusunu,
Bir kanat vuruþuyla dallar yuvadan
-Salýyor yýldýzlarýn altýn þarkýsýný.

Sen ey solgun Ofelya, kar gibi güzel!
Sulara gelin oldun ergen çaðlarda!
-Çünkü Norveç doruklarýnda esen yel
Acý özgürlüðün tadýný öðretti sana:

Savuran bir soluk gür perçemlerini
Büyüyordu düþlerinin akýþýnda;
Dinliyordun doðanýn ezgilerini
Aðacýn, gecelerin yakýnýþýnda;

Çünkü boðuk sesi çýlgýn denizlerin
O tatlý, çocuk göðsüne vuruyordu;
Bir nisan sabahý, yorgun bir atlý senin
Dizlerinde sessizce oturuyordu!

Gök! Aþk! Özgürlük! Bu nasýl düþ Deli Kýz!
Güneþ vuran kar gibi eriyip gittin;
Konuþma, sus! Seviyi bizlere dilsiz
O mavi gözlerinle çoktan öðrettin!

-Ve diyor ki Ozan: Aydýn gecelerde
Ofelyam çiçekler devþiriyorsun;
Hep böyle yüz, ak gelinliðinle suda
Dalgalar beþiðini sallayýp dursun.

(15 Mayýs 1870)

(Fransýzcadan çeviren:Erdoðan Alkan)
Sosyal Medyada Paylaşın: