Cehennemde Bir Mevsim

Aldanmýyorsam bir zamanlar hayatým, önüne
bütün gönüllerin açýldýðý, yoluna bütün þaraplarýn
döküldüðü bir þölendi.
Bir akþamdý dizimi oturttum Güzelliði-Terslik
edecek oldu-Ýler tutar yerini býrakmadým ben de.
Bayrak açtým adalete karþý.
Aldým baþýmý kaçtým. Ey büyücüler, size ey
bahtsýzlýk, ey nefret, hazinem size emanet.
Azmettim, söndürdüm içerimde insan ümidi adýna
ne varsa. Bir yýrtýcý hayvan amansýzlýðýyla atýldým
üzerlerine boðayým diye cümle sevinci.
Cellatlara seslendim, ýsýrayým diye ölürken
mavzerlerin kabzalarýný. Seslendim salgýnlara,
boðsunlar istedim, kan içinde, kum içinde beni. Tanrý
bildim musibeti. Gýrtlaðýma kadar battým çamurlara.
Cürümün ayazýnda kurundum. Hop oturup hop
kaldýrdým çýlgýnlýðý.
Bana baharýn getirdiði iðrenç bir budala kahkahasýydý.
Derken az önce iþte, bir de baktým ki kýkýrdamak
üzereyim; aklýma eski þölenin anahtarlarýný aramak
geldi, dedim belki de yeniden heveslenirim.
Hayýrmýþ meðer o anahtarýn adý-Anlaþýldý ben bir
düþteymiþim.
’Sen canavar kalacaksýn...’ falan filan... atýp
tutmaya baþladý baþýma bu þirin hasýrlarý ören þeytan.
’Ölümüne sürsün cümle iþtahýn, bencilliðin, cümle
baðýþlanmaz günahýn.’


Ah, canýma yetti arttý-Kuzum þeytan, ne olur daha
bir öfkesiz bakýver de benden yana ufak tefek, yolda
kalmýþ alçaklýklar vara dursun, sen ki yazarda tasvir,
öðreticilik vergilerinin yokluðuna vurgunsun, senin için
kopardým lanetli gün defterimden bu uðursuz yapraklarý.
Sosyal Medyada Paylaşın: