Penceremin ýssýzlýðýnda cama kenetli gözlerim.
Dýþarýda renk cümbüþü var, alabildiðine coþku.
Güzel bir yaz sabahýnda, ýslattýðým camýn gerisinde,
Yine her zamanki yerimde, sessiz gemimdeyim.
Maviler akýyor ufukta
Deryadan semaya, semadan deryaya.
Bir döngü ki ruhumu sarmakta…
Az ilerde özlemin hayal perdesi,
Camýn önünde rastgele insan sesleri…
Biliyorum; yine gece olacak bir zaman sonra,
Karanlýk nehir, yýldýzlar doðurup fýrlatacak,
Umut oyuncaklarý sunacak bana; çocukluðumdan kalma.
Yine doðum günü yok,
Yine doðum günümde yok.
Uzaklardan bir ses var beni çaðýran.
Umut sesleri…
Bazen de terk ediþ tehditleri.
Anladým ki; gurur hayat törpüsü…
Bildim ki; sevmek yaþamanýn kendisi…
Yaþadým ve gördüm ki; sevilmek, martýlarýn kanat sesleri…
Ah o gurur!
Öldürdüm seni ben, öldüremezken bir karýncayý…
Bu kez mutluluða içiyorum…
Belki de yarýnýn son nefesine…
Þerefe hayat…
Þerefe sevgi dolu günler…
Fondip!