Hiç Sevilmemiş Bir Adam

Sevmek için çok geç seni,
Çok genç yaþta çürüdü çünkü bedenim..
Saçlarým yaprak yaprak döküldü mesela alnýmdan,
Morardý donuk bakýþlarý yüzünden gözlerim..
Uykusuzluk sayýklattý geceleri,
Delirtirtti yalnýzlýk bastýrýnca duvarlardan,
Sabahlattý hatta,
Ve her seferinde
Boþuna çaldý kurulan saatler..

Þimdi bile,
Boþuna solumaya çalýþýyor cesedim havayý..
Bir yararý yok, bin yara çok..
Kalbim atmýyor artýk,
Çarpmýyor biri için..
Ýnsan sevmek için yaþýyor,
Sevilmek için yaþattýrýyor,
Bilemezsin..
Dudaklarým kuru,
Susuz, çatlýyor kuraklýðýndan..
Soluyor en taze tebessümlerinden..
Ellerim de kýmýldamýyor kaðýt ve kalem karþýsýnda,
Sözler de susunca,
Vazgeçmelere pusuyorum..

Ýçimde sonsuz boþluklar var,
Sayamýyorum..
Dolduramýyorum hiçbirini,
Eklesem de birini bir diðerine,
Ya da hepsini birbirini..

Sen..
Sen bile,
Yetemezsin þimdiye kadar hiç sevilmemiþ bir adama.
Uðruna ölecek kadar sevsen,
Ve hatta tapsan da..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: