** suçlu y/üzüm **

arkamýzdan geliyordu güneþ,
gölgem ile ben idim kaçan kendimden.
tökezlendim ,düþtüðünde yüzüm yere
gölgem ardýna bakmadan uzaklaþtý
ve þefkatti belki de ýþýðýn elleri…
alýp yeniden koydu yüzümü yerine.

böyle yorulurdu akþam vakitleri gözlerim,
bakýþa bakýþa martýlarla…
biri simit servis eder,
biri çayý demlerdi.
güneþi çaldýðýnda gece,
öperdik ölü kuþlarýn gagalarýný,
ucuz þarap þiþelerinin içine koyar
atardýk kendimizi denize…
henüz bulunabilir
ve kýymeti bilinebilir bir pusulaydý kalbimiz…
görülmedik,
sonrasý yüzyýl yüzgeçsizlik deniz dibinde…


hüzündür belki beni böylesine mantýksýz kýlan,
belki þarap olmakla üzümdür
tek suçlusu bu hayatýn…
arkasýna güneþi alýp kendinden kaçan ben,
bir bilinmezin bilmiþi gibi
görmezden gelerek gerçekleri,
üzümleþtim yaþamýn dinlenme fýçýsýnda...

ellerim vardý ellerim,
çiçek diken,minik kedileri seven…
parmaklarým dokunabilirdi yüzümden yüzüne.
öyle temizdim ki ben sevgili;
bedeni büyük,
ruhu kýsa pantolonlu bir çocuk gülüþüydü içimdeki
imite edilemeyen …
ele verdim þimdi notalarýna deðen parmaklarýmý,
besten þarkta,
güften garpta sürgünde…
ellerim gözaltýnda öldü,
bir kez daha dokunamadan yüzüne…

güneþ,martýlar,sen,hüzün,besten,yüzüm ve ben…


haziran2012-bir/ikintiler-iLker...
Sosyal Medyada Paylaşın: