Yenilmedim. Kendimi býrakmadým. Mutlaka beni sarsacak birileri oldu. Olmasa da yýkýlmadým. Koca dozerlerle geldiler üstüme, beni yýkmaya geldiler. Ýzin vermedim. Üstüme geldiler, seviyorum dediler. Bu kez inandým, inandýrdýlar. Sonra düþtüm, çakýldým yere. Görsen halimi aðlardýn. Ama sen onun yanýndaydýn. Güzel olanýn. Güzel olmak varmýþ hayatta. Bir de þanslý. Bunlara raðmen kendimdeydi baþým. Ve baþýmý istemsizce taþýmaktaydým. Aðlamakta neymiþ, kanamaktaydým. Durdurdu bir þey beni, “kendine gel” der gibi. Yine topladým kendimi, býrakamazdým öylece. Mutlaka beni sarsacak bir ben vardý içimde. Çok kez aldandým, aðladým. Ama hiçbir zaman ben olmaktan vazgeçmedim. Rol yapmadým, mutluluk oyunlarý oynamadým. Yalnýz kaldým, kýrýldým. Hala yalnýz ve kýrýðým. Olsun ben hiç piþman olmadým. Keþke diyeceðim þeyler yapmadým. Ýþte bütün bunlarý söyleyecek bir “ben” bulamadým…
Aysun ÖZER
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yurtsuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.