Liseli Kız

Benim de bir zamanlar sevdiðim vardý
Beyaz dantel yakalý liseli bir kýz.
Baðlarda, bahçelerde, yaylalarda yeþeren
Al karanfiller gibiydi aþkýmýz...

Gülünce içimde rengârenk güzel,
Güller açýlýrdý iri.
Hani bilirsiniz ya yýldýzsýz siyah
Geceler gibiydi gözleri.

Bir mermer çeþmeden akan su gibi,
Geçip gidiyordu günlerimiz.
Biz bize yaþýyorduk kendi kaderimizi
Bütün yaratýklardan habersiz.
Ve yuvada bekleþen sabýrsýz, küçük
Serçeler gibiydik ikimiz.

Gözleri konuþurdu susunca, mahzun:
’Seni seviyorum’ derdi.
Sevdadan, gurbetten, hasretten yana
Sýcak türküler söylerdi...

Üstelik bir ceylan gibi sebepsiz
Ürkek halleri vardý.
Ayrýlýk deyince oturup sessiz
Çocuklar gibi aðlardý.

Bilmiyorum þimdi kaç yýl, kaç mevsim
Ýçli mektuplar yazdýk.
Bazen yan yana yürür, beraber otururduk
Ama konuþamazdýk.

Ben görmedim þimdi öyle diyorlar
Büyümüþ artýk liseli kýz, gelin olmuþ...
Unuttum her þeyi diyormuþ
Ve her gece rüyâsýný nur topu kadar güzel
Sarýþýn çocuklarý süslüyormuþ.

Görsem çocuklarýný þimdi diyorum
Bakamam yüzlerine çaresiz
Bana bakar çocuklar sessiz.
Çocuklarý gözlerinden tanýrým
Biliyorum, hiç birþey bilmezler ama
Bakamam, utanýrým
Sosyal Medyada Paylaşın: