Sapı Kırık Çiçek

Asitle parlatýyoruz hayatý, ölümün hýzýyla
Yaralarýmýza çakýlan buzla besleniyoruz
Nerede yenilirsek orada þýmarýk bir ayrýlýk
Kalbimiz, artýk durmalý aþklarýn dargýn yüzünde
Kar gelecek, kimse kimseyi beklemesin, yollar kýrgýn
Usulca gökyüzüne kapandý her pencere.
Týrmanýp duruyoruz içimizdeki daða
Orada mahþerin ilk atlýsý besleniyor kötülükten
Gövdeden bir avuç kan düþer gibi topraða.
Üstüm açýk, babam saatini durdurdu
Kapý önlerinden toplayýp parçalarýmý gittim
Artýk hiçbir þeyim yok kendime uzak olmaktan baþka
Ellerimde yalnýzlýða bir gece, sapý kýrýk bir çiçek
Yaralý bir kelime ve paslý bir giyotin býçaðý.
Gözlerimi baðlayýp çýkýyorum sokaða
Korkular bir yasa gibi düþüyor gýrtlaðýma
Gülünden sýkýlan diken artýk uzakta
Dolaþtýrýyorum yýrtýk yerlerimi
Ýnsan yüzleri öylesine belirsiz ve ürkütücü
Kime baksam kendine kaçak, gülüþüne yabancý
Her sokaðýn ucunda iktidar ve intihar.
Kar gelecek. Oturdum bir kediyle söyleþtim
Derindi ruhum, kenti oldukça öteledi
Birimiz hep karanlýkta, kanýn kývraklýðýnda
Artýk ateþle söndürün suyu
Ses taþýyan kuþlarý da öldürün.
Sürsün bu belirsizlik, azaltýn birbirinizi
Ölü geceler saklayýn yatak odalarýnda
Altýmýz gökyüzü, bitimsiz yalan
Ýkimiz, iki cehennem, sonsuz cinayet, bir daraðacý.

E, Nisan 2000
Sosyal Medyada Paylaşın: