Gözdeki Zerre

Gün ýþýðý gibi masumca durup baktým
Atlardan bir tarlaya, boyunlar eðilmiþ, yeleler rüzgârda,
Kuyruklar akmakta çýnarlarýn
Yeþil zeminine. Damlarýn üzerinden
Kilisenin beyaz kulelerine çarpmakta güneþ,
Tutarak atlarý, bulutlarý, yapraklarý

Adamakýllý kök salmýþlar, bir deryadaki kamýþlar misali
Sola doðru yüzse bile hepsi.
O vakit kýymýk uçup saplandý gözüme,
Batýp kararttý gözümü. Sýcak bir yaðmurda
Biçimlerin eriyiþini gördüm sonra:
Atlar eðilmiþti deðiþken yeþile,

Çift hörgüçlü develer ya da ünikornlar gibi tuhaftýlar,
Tek renkli bulanýk kenarlarda otlamaktaydý,
Daha iyi bir zamandan kalma vahanýn hayvanlarý.
Aþýndýrarak göz kapaklarýmý, yanmaktadýr küçük zerre:
Kendimin, atlarýn ve filizlerin etrafýnda
Dönendiði o kýrmýzý cüruf.

Ne göz yaþlarý ne de göz banyolarýnýn
Dindiren taþkýný çýkarabilir bu parçayý:
Batýyor, ve bir haftayý buldu batýp durmasý:
Kabul ederim artýk tenin kaþýntýsýný,
Kör olmaktýr bunun sonu ve baþý.
Düþlerim Ödipus olmayý.

Yataktan önceki, býçaktan önceki,
Broþ iðnesinden ve bu parantezlerde
Beni baðlayan merhemden önceki
Kendime geri dönmektir istediðim;
Atlar akýyor rüzgârda,
Bir mekân, bir zaman, çýkýp gitmiþ akýldan.

[1959]

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: Ýsmail Haydar Aksoy
Sosyal Medyada Paylaşın: