Güle Yel Değdi

Güle yel deðdi…
Sevgilere ayrýlýk
Umutlara karanlýk
Sonra sokaklara yalnýzlýk deðdi

O büyük Yanlýþlara saatler
Piþmanlýklara keþkeler deðdi

Ve sen deðdin yüreðim ortasýna bir ateþ gibi
Gayesiz cehennem misali
Þimdi Günahlarýmla yak beni

Nasýlsa en büyük günahým, seni sevmek deðil miydi?

Yaþamýn en kýyýsýnda revamý dýr sevip’te terk etmek
Biliyorum diyordun, diyordun da gidiyordun
Hiç bakmadan ardýna salýna salýna
Kayboluyordun sana bakan bu gözlerden

Bilmiyorsun… Bilmiyordun
Bir yan’da hep mavi kalacak yarýnlar (senin bakýþlarýnla)
Bir yan’da ise gülleri solmuþ çiçek bahçeleri (benim bakýþlarýmda)

Çaresiz deðil hiçbir yerim ve kendim
Boþa geleceðim yok, gecelerin en sessiz demindeyim
Deðersiz kelimelerimle senin þerefindeyim

Aklýmý yitirdim iþte…
Ýzin gitmez býraktýðýn benliðimde
Tesellisiz bir boþlukta kimsesiz dertlerdeyim…

Aydýnlýk pencerelerden bakarken
Kaçan mutluklar vardý sahipsiz sokaklarda
Þimdi kaybolmuþ bir seyyahým düþtüðüm yollarda

Ve ne olduysa
Zamanýn içindeki zamansýzlýklarda oldu

Ýhanetler kovalýyordu sevdalarý
Süslü kelimelerle içiliyordu aþkýn þarabý
Ýntihar düþleri kurgulanýyordu…
Vazgeçilen yârin ertesinde…

Ve ölüm deðdi ayrýlýklara

Sonra beyaz kefen deðdi canlara
Toprak uyuttu sonsuza
Hesaplar tutuldu,


Güle vuran yelin sebebi
Yapýlanlar mý?

Yapýlanlar
Yaþananlarýyla… Unutuldu


Mehmet Emin Karademir
Sosyal Medyada Paylaşın: