Namlumuzdan Hep Hüzün Sıktık

Kaç vazgeçilmiþliðimiz olacak daha
Kaç teslimiyetimiz, yarýna set koyan bu günlerden?

Satýrlarýn dansý yok bu þiirde,
Ýmgeler mi? Hiç yerinde deðil...


Kaç mey sofrasýnda vurdu dilimiz,
Düriyem’in güðümlerine?
’Dönülmez akþamýn ufkuna’ ses oldu kadehimiz,
Gözlerimiz kapalý,
Vakit çok geç...


Hüzün koksa da nameleri,
Þarkýlar söylerdik içten, ta içimizden…
Yürek esintimizle,
Hüznümüzde mutlu saydýk kendimizi.


Kaç mutlu söz vardý ki,
Dokuz sekizlik ritmi kalemimizden düþen,
Ýç kaynatýcý þýkýr þýkýr oynatan kaç þiir yazdýk hepimiz?


Biz acý içtik dize dize
Güzel dedik
Derinden, hissettiren.
Hecesinden serbestinde
Hüzün alýp götürdü her dizede
Hüzzamlarla eridik hep.



Oysaki hüzün deðildi güzel olan,
Biz bu yolu güzel bilmiþtik
Belki hayattý suçlusu vurdu hep bir yerlerinden...
Baþkamýz yoktu ki bilip benimsediðimiz
Acýlarla yoðrulup bu yaþa gelmiþtik.

O kürdîlihicazkâr bestede dediði gibi;

‘’Dertleri zevk edindik’’





Canan Korkmaz








Sosyal Medyada Paylaşın: