DARAĞACI

bir karabatak olup kayboldun yine
bu sefer ki uzun bir dalýþ
kim bilir hangi kýyýdan çýkýp göz süzerek
yeni heveskârlýðýn
ve gülüþlerinle çekeceksin birini yeniden kendine
çekiliyor damarlarýmdaki kan
baþ baþa kaldým çaresizliðimle
karþýlýðý yok feryâd-ý figanýmýn
bundan gayri bahar aþk-ý serap bende


baþýmý mecnunluða salmýþlýðýma
deðmezmiþ/ diyorum ya boþa
aðzýmda dolanýp duran
bir kabadayý nârasý yankýlanýp
içimde sövüp duruyor sensizliðin kaderine
ateþlerde zaten dünya
ben yansam ne fayda
bin vahadan biri düþmez nefesime

toy zamanlarýnda
ete kemiðe bürünmüþtüm aþkýnla
ýþýklý yýldýzlar yýkamýþtý gecelerimi

kanla yýkanýrken dünya
yüreðimizin sesini kim duyuyor ki þimdi?
düðümlenmiþ gündüzümüze gece
kuþlar, arýlar, balýklar yitip gitmedeler
soyu tükeniyorken yeþilin
kimin aklýna geliyor zeytin dalý
içinde ü þ ü y o r her kiþi kendi çýðlýðýyla
aþk, meþk, dostluk hikâye hepsi

siyahý bol beyazý kýtýz
pak mý pak diyebilir miyiz vicdanlarýmýza?
ne nalýna ne mýhýna
çýkamýyoruz er meydanýna
güneþe hep uzaktayýz

çoðu diz aþaðý istiyor karþýndakini
oysa, Ýlâh’ tan baþka kimse kul deðildir kimseye
onlar ki
bir cami avlusunu resmetmekten aciz gözleriyle
bize kalmayacak olana
arsýzca yalanýyorlar aç kediler gibi
isyaným devdir / lâkin tek el ahrazým…

/üzerinde bir korku örtüsüyle sarýlý
mütemâdiyen gecenin içine uzanan
bir anaya oðlunun ölümünü söylemek
dile bile kolay deðilken
havayý yýrtan çýðlýða katýlmýyor insanlýk
aldýrmýyorlar artýk yere düþene/

bitti son/du geri çekilme vakti
her seferinde söz dediðinin tükenmekte son nefesi

biliyorum bir ben deðilim kaybeden
yýlkýya býrakýlan dünyanýn
öyle büyük ki vahþi hayvan yarasý
o da özel ulak yaklaþýyor sona

ateþe katkýsý var elbet cümlenin
bilirim diyenlerin / benim bilmediðim olan
kim kimin vebâlini ödeyecek
topraktaki daraðacýnda!


Hâdiye Kaptan
(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

Sosyal Medyada Paylaşın: