“Umut ýþýðý” deyip duruyorlar. Umudun ýþýðý var mý? Varsa neden karanlýk hâlâ buralar. Bir beni mi aydýnlatmýyor? Yoksa onun da mý derdi var benimle? O da haklý. O kadar çabuk tüketirsen elinde kalan umutlarý, Ne umut gelir kapýna ne de diðerleri. Umudu ben bitirdim. Tükettim. Hiç olmadýk yerde umut ettim, bekledim. Çok da sabrettim. Ama sabýr umudu elde tutmaya yetmedi. Yetseydi, elimde sabýrdan çok umut olurdu. Aradým umudu; her yerde, herkeste. Vardý elbette birilerinde. Ama onlarda elinde kalaný baþkasýna mý versin? Haklýlar. Gelip sorsalar bana olmayan umudumun hayalini bile vermezdim. Dedim ya umudu ben tükettim. Meðer “ben”i de bitirmiþim. Elimde var olan bir ben bile yokken þimdi, Umudu nasýl getireyim geri?
Aysun ÖZER
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yurtsuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.