"Aðladý yavaþça! Gözlerinin içine batan duygularýný akýttý yanaklarýna. Sözünü sakladý kalbinde ve ellerini birleþtirdi sol göðsünün üstünde. Yutkundu; Sonra derin bir nefes alýp titreyen dizlerine hakim oldu. Sulanmýþ gözlerini silip görüþünü netleþtirdi. Sesinin titreyiþine aldýrmadan öne doðru eðildi. Son bir kez karþýsýnda oturanlara ve benim gözlerime baktý. "Evet" dedi! Kabul ettiðini tüm salona haykýrdý. O canýmýn parçasýyken; Artýk canýmýn yarýsý oldu. Bana doðru döndü. Ýkimizde oturduðumuz yerden kalktýk. Duvaðýný açtým ve sýcacýk alnýna dudaklarýmla dokundum. Bana sýkýca sarýldý. Saçlarýný okþadým ve kimseye belli etmeden birazcýk aðladým."
Gözlerimi açtým..
Evet yine karþýnýzda sýnýfýmýn yanýndayým. Hepiniz gözlerinizi açabilirsiniz çocuklar. Bi çoðunuzun, hatta hepinizin bildiði gibi ben bekar biriyim ama farkýndaysanýz az önce size kendi nikah törenimi anlattým. Benim burada size özetle söylemek istediðim;
Hissetmek
Hissetmek için bi yaþanmýþlýða ihtiyacýnýz yok bence. Bu yüzden; Sorun nasýl hissettiðiniz deðil! Neþeli, üzgün, huysuz, afacan, sinirli, somurtkan, komik sorun bu deðil. Sorun; Hissedip, hissedememektir.
Yaþam; Aslýnda kendi gerçekliðinizi hissedebilmektir..
22.05.2012 23.30 Burhan Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.