Dünden kalma yaþýyorum bu aralar dünde kalmýþ seninle yaþadýðým hayatý. Yokluðunda, gün yine yaþlanýyor. Yaslanýyor volta atmaktan yorulan acýlarým yüreðime. Keder, bir yer bulup oturuyor kalbimin derinliklerinde. Kaçamak gülümseyiþlerin aydýnlatýyor hayallerimi. Hata payý yüksek bana dönme ihtimallerinin her zamanki gibi. Hesabýný tutmuyorum yokluðunun. Hayatýma kimseleri sokmuyorum. Sabahý etmiyorum her gecenin gün doðumunda. Karanlýklara saklýyorum ruhumu. Þuurumu kaybediyorum odamýn duvarlarýný süsleyen fotoðraflarýna bakarken. Gidiþini hatýrlatýyor duvar saatimin tik taklarýnda kaybolan hayat Her anýn aynýsý bir sonraki saniyeden arta kalan þimdiki zaman Þiirlerime anlatýyorum kendimi Bedenim ve ben ayrý yataklarda uyanýyoruz her gün Üstünü baþýný düzeltip çýkýyor evimden her sabah Ben seninle odamýn duvarlarýnda kare kare kýmýldamadan mutluluk pozlarý veriyorum Yaþamýyorum artýk belki ama; Sen yokken güzlerimin Prensesi Ben bi türlü, ölemiyorum....
21.05.2012 22.36 Burhan Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.