Bir Kýrýk Kalp Býraktýn
Çýkmaz yollara girdim senin aklýna uyup,
Sandým bir bildiðin var derdime çâre olan...
Oysa ne yollar vardý hep tersinden okuyup,
Bir kýrýk kalp býraktýn hem de biçâre olan...
Vazgeçmiþtim hayattan gûya sana darýlýp!
O güzelliðin yok mu, çektirtmedi ipimi...
Sen bilmesen de ben hep hayâline sarýlýp,
Gezerim o yollarda, elimde sevdâ pimi...
Demedin ki hiç umma, benden sana yâr olmaz!
Ben hep ikrar anladým sükûtuna baktýkça...
Deseydin; ” Kýþým bitmez, benimle bahar olmaz! ”
Belki çeker giderdim kan içime aktýkça...
Çekerdim ben o ipi kimseye aldýrmadan!
Þu deli gönlüm yok mu lâftan, sözden anlamaz!
Dinler miydim herkesi baþýmý kaldýrmadan?
Boþa denmiyor zahir; “gönül ferman dinlemez...”
Artýk geçemiyorum, dimdik geçtiðim yoldan!
Sinerek gidiyorum duldalardan sessizce...
Ne lâflar duyuyorum bir bilsen saðdan, soldan!
Boðulmak üzereyim kaldým tüm nefessizce...
Demedim hicranýmý, ýzdýrabým pek çoktu!
Vuslat nolsa karanlýk havâle ettim Rab’ be...
Senin kör suskunluðun gör ne hallere soktu!
Þimdi tüm umutlarým gökkubbede bir habbe...
Antalya-2012/05
TDK:
Ýkrar: tastik, kabul, onama...(sükût ikrardan gelir!)
Sükût: susma, söz söylememe.
Habbe: tahýl tanesi ya da su kabarcýðý...
Dimdik: saða sola sapmadan, dosdoðru, çok dik...
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.