Yalnızlık Saati

Yýldýzsýz gökyüzüm olan tavanlarý,
Seyrederken öðrendim yalnýzlýðý..

Duvarlarýn gözlerime dokunan prüzlüðünü,
Floresanýn makamsýz iniltisini,
Gözyaþlarýmý..
Gözyaþlarýmýn soðuk aktýðýný hissettim geceye,
Yanaklarým karanlýk üþüdüðünde..

Yastýðýn omzuna dayalý baþým,
Beynim düþünce mahþeri,
Fazla kalabalýk anýlar..
Saðanak aðrýlarý baþlatýyor göðüs kafesimde,
Daha gözlerim dinmeden..
Yalnýz kaldýðýmda
Kimse benim kadar üzgün olamayacak,
Fark ettim.
Ama fark etmez bu saatten sonra,
Çünkü bu saat gece,
Çünkü bu saat yalnýzlýk..
Tek baþýnasýn,
Senden baþka herkes sahte kalabalýk..

Gecem karanlýk
Amenna,
Gündüzümse pek aydýnlýk sayýlmaz ama..
Benim dünyam;
Öyle yalnýz,
Öyle sessiz,
Öyle ölü..
Yaþam belirtisi sadece bu þiir,
Yazdýkça yaþadýðým,
Okundukça dirildiðim..

Birkaç satýr iþte,
Birkaç satýr iste.
Acýyan yaralarýný sarayým,
Senin de..

Çünkü iyi geliyor,
Çünkü iyi gidiyor bu saatte..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: