İstiklâl Marşı

Korkma, sönmez bu þafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yýldýzýdýr, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Çatma, kurban olayým, çehreni ey nazlý hilâl!
Kahraman ýrkýma bir gül! Ne bu þiddet, bu celâl?
Sana olmaz dökülen kanlarýmýz sonra helâl
Hakkýdýr, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl!

Ben ezelden beridir hür yaþadým, hür yaþarým.
Hangi çýlgýn bana zincir vuracakmýþ? Þaþarým!
Kükremiþ sel gibiyim, bendimi çiðner, aþarým.
Yýrtarým daðlarý, enginlere sýðmam, taþarým.

Garbýn âfâkýný sarmýþsa çelik zýrhlý duvar,
Benim îman dolu göðsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasýl böyle bir imaný boðar,
"Medeniyyet!" dediðin tek diþi kalmýþ canavar?

Arkadaþ! Yurduma alçaklarý uðratma, sakýn.
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsýzca akýn.
Doðacaktýr sana va’dettiði günler Hakk’ýn
Kim bilir, belki yarýn, belki yarýndan da yakýn.

Bastýðýn yerleri "toprak!" diyerek geçme, taný:
Düþün altýndaki binlerce kefensiz yataný.
Sen þehit oðlusun, incitme, yazýktýr, ataný:
Verme, dünyalarý alsan da, bu cennet vataný.

Kim bu cennet vatanýn uðruna olmaz ki fedâ?
Þühedâ fýþkýracak topraðý sýksan, þühedâ!
Câný, cânâný, bütün varýmý alsýn da Hüdâ,
Etmesin tek vatanýmdan beni dünyada cüdâ.

Ruhumun senden, Ýlâhi, þudur ancak emeli:
Deðmesin mabedimin göðsüne nâmahrem eli.
Bu ezanlar - ki þahâdetleri dinin temeli -
Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli.

O zaman vecd ile bin secde eder - varsa - taþým,
Her cerîhamdan, Ýlâhi, boþanýp kanlý yaþým,
Fýþkýrýr ruh-i mücerred gibi yerden na’þým;
O zaman yükselerek arþa deðer belki baþým.

Dalgalan sen de þafaklar gibi ey þanlý hilâl!
Olsun artýk dökülen kanlarýmýn hepsi helâl.
Ebediyyen sana yok, ýrkýma yok izmihlâl:
Hakkýdýr, hür yaþamýþ, bayraðýmýn hürriyet;
Hakkýdýr, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl!




Sosyal Medyada Paylaşın: