Istigrâk

Tasavvur et ki muzlim bir þeb-i ecrâm-nâpeydâ:
Yatar heybetli âgûþunda dûrâdûr bir feyfâ;
Düþen gümrâh için yol bulma yok emvâc-i zulmetten;
Gidilmez... Her adim attikça bir girdâb olur rehzen;
O rîkistâna batmiþ, çalkanan seyyâh-i âvâre
Nasil müþtâk ise bir nûra, bir necm-i rehâkâre;
Sana ey lem’a-i ümmîd ben de öyle müþtâkim;
Görün bir kerre zîrâ pek karanlik oldu âfâkim!

Geçir pîþ-i hayâlinden ki cûþâcûþ bir umman:
Niþandir yükselen her mevc-i tûfan-hîzi bir daðdan;
Ölüm var, kurtuluþ yok sâhil-i imdâd uzaklarda;
Demâdem rûh titrer korkudan donmuþ dudaklarda.
O coþkun unsurun savletleriyle uðraþan kimse,
Nasýl eyler tehâlük bir kenâr-ý tesliyet görse
Muhât-ý lücce-i ye’s olduðum bir böyle hâlimde
Senin tayfýn da aynýyle o sâhildir hayâlimde.

Düþün âvâre bir mâder ki: Evlâdýndan olsun dûr;
Tahayyül eyle yâhud bir yetîm-i hânüman-mehcûr;
O bedbahtýn nasýl evlâdý hiç gitmezse yâdýndan;
Nasýl çýkmazsa mâder, öksüzün bir dem fuâdýndan;
Benim yâdým da, ey ârâm-ý can, yâd-ý güzînindir.
Ne yapsam çünkü manzûrum, senin feyz -i mübînindir:

Çemen emvâc-ý nûrundur, fidanlar yâl ü bâlindir:
Sulardan akseden sûret cemâl-i lâyezâlindir.
Hýrâm-ý nâzenînindir o raksan mevceler cûda;
Mutarrâ nükhetindir gizlenen ezhâr-ý hoþ-bûda.
Leyâlin sînesinde hâbe dalmýþ nâzenîn eshâr,
Eder gîsûna yaslanmýþ cebîn-i pâkini ihtâr.
Nigâhýndan saçýlmýþ lem’alardýr pîþ-i hayrette
Yüzen ecrâm-ý nûrânûr bahr-i sermediyyette.
Zemin lebrîz-i âsârýn; semâ pâmâl-i envârýn:
Avâlim hep merâyâ-yý nazar pîrâ-yý dîdârýn.
***
Çekilmek istemiþ de subh-dem bir cây-ý tenhâya,
Oturmuþ sâhil-i deryâya, dalmýþtým temâþâya.
Henüz âfâk açýlmýþtý: Semâ mahmûr idi hâttâ
Nümâyân olmamýþtý hâb-gâhýndan güneþ hâlâ.
Derin bir samte müstaðrak leb-i deryâda hiç ses yok...
Sabâ durgun, sular durgun, bütün eþyâda durgunluk!
O ferþ-i nîlgûn üstünde, týfl-ý nâzenin-vâri,
Uyurken dâye-i bîdar-ý subhun týfl-ý envârý;
Güneþ, pîþinde daðlar perde-dâr olmuþ, harîmindan
Göýünmüþ, sonra þehrâhýnda yükselmiþti tedrîcen.
Teâlî eyleyince birzaman bâlâ-yý kudrette,
Ziyâlar mevc mevc oldu o pehnâ-yý rükûdette.
Bu cûþiþler o dagýn havz-ý simîni uyandýrdý;
Sabâ enfâs-ý sevdâ perveriyle dalgalandýrdý.
Açýklardan gelen emvâc-ý peyderpeyle, sâhilden
Demâdem oldu vecd-efzâ, hazin bir naðme, birþîven.
Kulak verdim o âhenge: Meðer âheng-i þi’rinmiþ!
O cûþiþ-zâr olan kulzüm senin ummân-ý fikrinmiþ,
Güneþ: Rûhun imiþ; bir huzme þeklinde inen nûru:
O menba’dan hurûþan sânihanmýþ doðrudan doðru.
Tecellî etti artýk anladým: Sensin bütün dünyâ..
Bu senlikte fakat ey yâr-ý gaib, ben neyim âyâ?





Sosyal Medyada Paylaşın: