Bülbül
Bütün dünyaya küskündüm, dün akþam pek bunalmýþtým:
Nihayet bir zaman kýrlarda gezmiþ, köyde kalmýþtým.
Þehirden çýkmak isterken sular zaten kararmýþtý;
Pek ýssýz bir karanlýk sonradan vadiyi sarmýþtý.
Iþýk yok, yolcu yok, ses yok, bütün hilkat kesilmiþ lâl...
Bu istiðraký tek bir nefha olsun etmiyor ihlâl.
Muhitin hali "insaniyet"in timsalidir sandým;
Dönüp maziye týrmandým, ne hicranlar, neler andým!
Taþarken haþrolup beynimden artýk bin müselsel yâd,
Zalâmýn sinesinden fýþkýran memdûd bir feryad.
O müstaðrak, o durgun vecdi nâgâh öyle coþturdu:
Ki vadiden bütün, yer yer, eninler çaðlayýp durdu.
Ne muhrik naðmeler, ya Rab, ne mevcamevc demlerdi:
Aðaçlar, taþlar ürpermiþti, güya Sur-ý mahþerdi!
-Eþin var âþiyanýn var, baharýn var ki beklerdin.
Kýyametler koparmak neydi ey bülbül, nedir derdin?
O zümrüt tahta kondun, bir semavi saltanat kurdun,
Cihanýn yurdu hep çiðnense, çiðnenmez senin yurdun!
Bugün bir yemyeþil vâdi, yarýn bir kýpkýzýl gülþen,
Gezersin hânumânýn þen, için þen, kâinatýn þen!
Hazansýz bir zemin isterse, þayet ruh-ý serbâzýn,
Ufuklar, bu’d-i mutlaklar bütün mahkûm-ý pervâzýn.
Deðil bir kayda, sýðmazsýn kanatlandýn mý eb’ada
Hayatýn en muhayyel gayedir âhrara dünyada.
Neden öyleyse matemlerle eyyâmýn periþandýr,
Niçin bir katrecik göðsünde bir umman huruþandýr?
Hayýr matem senin hakkýn deðil, matem benim hakkým;
Asýrlar var ki aydýnlýk nedir hiç bilmez afakým.
Teselliden nasibim yok, hazan aðlar baharýmda
Bugün bir hanumansýz serseriyim öz diyarýmda.
Ne hüsrandýr ki: Þark’ýn ben vefâsýz, kansýz evlâdý,
Serapa Garba çiðnettim de çýktým hâk-i ecdâdý!
Hayalimden geçerken þimdi, fikrim herc ü merc oldu,
Salahaddin-i Eyyubi’lerin, Fatih’lerin yurdu.
Ne zillettir ki: nâkûs inlesin beyninde Osman’ýn;
Ezan sussun, fezâlardan silinsin yâdý Mevlâ’nýn!
Ne hicrandýr ki: en þevketli bir mâzi serâp olsun;
O kudretler, o satvetler harâb olsun, türâb olsun!
Çökük bir kubbe kalsýn ma’bedinden Yýldýrým Hân’ýn;
Þenâatlerle çiðnensin muazzam Kabri Orhan’ýn!
Ne heybettir ki: vahdet-gâhý dînin devrilip, taþ taþ,
Sürünsün þimdi milyonlarca me’vâsýz kalan dindaþ!
Yýkýlmýþ hânmânlar yerde iþkenceyle kývransýn;
Serilmiþ gövdeler, binlerce, yüz binlerce doðransýn!
Dolaþsýn, sonra, Ýslâm’ýn harem-gâhýnda nâ-mahrem...
Benim hakkým, sus ey bülbül, senin hakkýn deðil mâtem!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Akif Ersoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.