Çanakkale Şehidlerine

Þu Boðaz Harbi nedir? Var mý ki dünyada eþi?
En kesif ordularýn yükleniyor dördü beþi,

- Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya
Kaç donanmayla sarýlmýþ ufacýk bir karaya,

Ne hayasýzca tehaþþüd ki ufuklar kapalý!
Nerde-gösterdiði vahþetle "bu: bir Avrupalý"

Dedirir-yýrtýcý, his yoksulu, sýrtlan kümesi
Varsa gelmiþ, açýlýp mahbesi, yahut kafesi!

Eski Dünya, Yeni Dünya bütün akvam-ý beþer
Kaynýyor kum gibi, tûfan gibi, mahþer mahþer.

Yedi iklimi cihanýn duruyor karþýnda,
Osrtralya’yla beraber bakýyorsun; Kanada!

Çehreler baþka, lisanlar, deriler rengarenk.
Sade bir hadise var ortada : Vahþetler denk.

Kimi Hindu, kimi Yamyam, kimi bilmem ne bela...
Hani tauna da zuldür bu rezil istila...

Ah o yirminci asýr yok mu, o mahlûk-i asil,
Ne kadar gözdesi mevcut ise hakkiyle sefil,

Kustu Mehmetçiðin aylarca durup karþýsýna;
Döktü karnýndaki esrarý! hayasýzcasýna,

Maske yýrtýlmasa halâ bize affetti o yüz...
Medeniyet denilen kahbe, hakikat yüzsüz.

Sonra mel’undaki tahribe müvekkel esbab,
Öyle müthiþ ki: Eder her biri bir mülkü harab.

Öteden saikalar parçalýyor afaký;
Beriden zelzeleler kaldýrýyor a’maký;

Bomba þimþekleri beyninden inip her siperin;
Sönüyor göðsünün üstünde o aslan neferin.

Yerin altýnda cehennem gibi binlerce laðam,
Atýlan her laðýmýn yaktýðý: Yüzlerce adam.

Ölüm indirmede gökler, ölü püskürtme de yer
O ne müthiþ tipidir: Savrulur enkaaz-ý beþer...

Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,
Boþanýr sýrtlara, vadilere, saðnak saðnak.

Saçýyor zýrha bürünmüþ de o namerd eller,
Yýldýrým yaylýmý tufanlar, alevden seller.

Veriyor yangýný, durmuþ da açýk sinelere,
Sürü halinde gezerken sayýsýz tayyare.

Top tüfekten daha sýk, gülle yaðan mermiler...
Kahraman o orduyu seyret ki, bu tehdide güler!

Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmýndan;
Alýnýr kal’a mý göðsündeki kat kat iman?

Hangi kuvvet onu, haþa, edecek kahrýna ram?
Çünkü te’sis-i ilahi o metin istihkam.

Sarýlýr, indirilir mevki’-i müstahkemler,
Beþerin azmini tevkif edemez sun’-i beþer;

Bu göðüslerse Huda’nýn ebedi serhaddi;
"O benim sun’-i bediim, onu çiðnetme" dedi.

Asým’ýn nesli... diyordum ya... nesilmiþ gerçek:
Ýþte çiðnetmedi namusunu, çiðnetmeyecek.

Þuheda gövdesi, bir baksana, daðlar, taþlar...
O, rukü olmasa, dünyaya eðilmez baþlar,

Vurulup tertemiz alnýndan, uzanmýþ yatýyor,
Bir hilal uðruna, ya Rab, ne güneþler batýyor!

Ey, bu topraklar için topraða düþmüþ, asker!
Gökten ecdad inerek öpse o pak alný deðer.

Ne büyüksün ki, kanýn kurtarýyor Tevhid’i...
Bedr’in aslanlarý ancak, bu kadar þanlý idi.

Sana dar gelmeyecek makber’i kimler kazsýn?
"Gömelim gel seni tarihe" desem, sýðmazsýn.

Herc ü merc ettiðin edvara da yetmez o kitab...
Seni ancak ebediyetler eder istiab.

"Bu, taþýndýr" diyerek Ka’be’yi diksem baþýna;
Ruhumun vayhini duysam da geçirsem taþýna;

Sonra gök kubbeyi alsam da, rida namýyle;
Kanayan lahdine çeksem bütün ecramýyle;

Mor bulutlarla açýk türbene çatsam da tavan;
Yedi kandilli Süreyya’yý uzatsan oradan;

Sen bu avizenin altýnda, bürünmüþ kanýna;
Uzanýrken, gece mehtabý getirsem yanýna,

Türbedarýn gibi ta fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile avizeni lebriz etsem;

Tüllenen maðribi, akþamlarý sarsam yarana...
Yine bir þey yapabildim diyemem hatýrýna.

Sen ki, son ehl-i salibin kýrarak savletini,
Þarkýn en sevgili sultanýný Salahaddin’i,

Kýlýç Arslan gibi iclaline ettin hayran...
Sen ki, Ýslam’ý kuþatmýþ, boðuyorken hüsran,

O demir çemberi göðsünde kýrýp parçaladýn;
Sen ki, ruhunla beraber gezer ecramý adýn;

Sen ki, a’sara gömülsen taþacaksýn... Heyhat,
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihat...

Ey þehid oðlu þehid, isteme benden makber,
Sana aðuþunu açmýþ duruyor Peygamber.


Sosyal Medyada Paylaşın: