NEFES ALMAK
Nefes almak, içten içe, derin derin,
Taze, ýlýk, serin,
Duymak havayý baðrýnda.
Nefes almak, her sabah uyanýk.
Aðaran güne penceren açýk.
Bir aðaç gölgesinde, bir su kenarýnda.
Üstünde gökyüzü, ufuklara karþý.
Senin her yer: Caddeler, meydan, çarþý...
Kardeþim, nefes alýyorsun ya!
Koklar gibi maviliði, rüzgârý öper gibi,
Ananýn südünü emer gibi,
Kana kana, doya doya...
Nefes almak, kolunda bir sevgili,
Kýrlarda, bütün bir pazar tatili.
Bahar, yaz, kýþ.
Nefes almak, akþam, iþ bitince,
Çoluk çocuðunla artýk bütün gece,
Nefesin nefeslere karýþmýþ.
Yatakta rahat, unutmuþ, uykulu,
Yanýnda karýna uzatýp bir kolu,
Nefes almak.
O dolup boþalan göðse...
Uyumak, sevmek nefes nefese,
Kalkýp adým atmak, tutup ýslýk çalmak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ziya Osman Saba Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.