Aşkın en büyük delili...

Kar taneleri gibiydin...
Hep farklý farklý yaðdýn gönlüme...
Kimi zaman bir tebessüm gibi düþtün baðrýma.
Kimi zamanda bir bakýþýn düþtü, kalbimin en kuytu köþesine.

Ab-ý hayat gibiydin Sevgili...
Hayat verdin ölmüþ duygularýma ve yeþerttin çoraklaþmýþ gönül topraðýmý...
Filizlenmiþ sevgilerimdir senden kalan bana...
Onlarla avuturum kendimi ve dertleþirim senden kalan anýlarla...

Maziden kalan Senli hatýralarý toplarým avuçlarýma...
Serpiþtirir, saçýveririm senden kalan yalnýzlýðýma...
Sanki çiçekler açar, yalnýzlýk adýný verdiðim yokluðuna,
Yokluðun kokunla dolar ve içime çekerim bütün iþtiyakýmla...

Beklerim, topraðýn kar tanelerini beklediði gibi, sabýrla...
Düþlerim, bir gün beraber yaþayacakmýþýz gibi, inançla...
Aðlarým, yokluðunun verdiði o dayanýlmaz acýyla...
Göz yaþlarým ýslatýr içimde kalan sana ait sevgilerimi...

Bu bekleyiþin sonunda kavuþmak var mýdýr dersin?
Kavuþamasan da, içten içe, fütursuzca seversin...
Hiçbir þeyi umursamazsýn, azimle bekleresin...
Sahi, aþkýn en büyük delili, bekleyiþ deðil midir; ne dersin?
Sosyal Medyada Paylaşın: