Onsuzluğun Hikayesi...

Yalnýzým, ürkek bir kuþun yuvasýnda kimsesiz kaldýðý gibi. Bîçareyim, öksüz bir çocuðun annesizliðe feryat ettiði gibi. Çýkmazdayým, varlýðýma anlam veremez gibi...

Ben, bir çok haldeyim. Halimi kime arz edeyim? Derdimi kime açayým, bilemedim. Beni kim anlar, kim içinde bulunduðum ateþe ferahlýk serper, bilemedim...

Diyemedim... Kimselere diyemedim. Sustum ve bekledim. Ansýzýn, kalbim fýsýldadý sanki. Dinle dedi; beni dinle. Durdum ve dinledim...

Tekrar etti; gör dedi, seni var edeni gör, yokluðuna varlýk kazandýraný gör.

Etrafýma baktým, göremedim.

Haykýrdý sanki, gözlerinle bakma. Onu, o göz göremez; o kulak iþitemez. Onu ancak ben görürüm. O bende gizlidir. Onun sýrrý bende.


Dedim; O kim?
Dedi; O senin merhemindir.
Dedim; benim yaram nedir?
Dedi; Onsuzluktur.
Dedim; Onsuzluða çare nedir?
Dedi; Onu anmaktýr.
Dedim; O nasýl anýlýr?
Dedi; varlýðý oku.
Dedim; varlýk nasýl okunur?
Dedi; Aþkla...
Dedim; Aþk nedir?
Dedi; Ona götüren her þey...
..ve yine ansýzýn sükut etti.

Bir an düþündüm; O kim? O’na nasýl ulaþacaðým..? Aklýmda onlarca soru birikti. Kafam iyice karýþtý.

Derken, yola koyuldum. Kimselerin olmadýðý ýssýz yerlere gitmek arzusundaydým. Bir ilkbahar sabahýydý. Kuþlarýn kulaða, adeta ziyafet verircesine ötüþleri yok mu, içimi kýpýr kýpýr etti. Biraz ilerleyince, kenarda bir dere dikkatimi çekti. Öyle güzel akýyordu ki. Sanki derede ki su bir þeyler anlatýr gibiydi. Þýrýl þýrýl akan suda bir melodi vardý sanki. Bir enstrüman edasýndaydý belli ki...

Ama çalan kimdi?

Ýçinde bulunduðum yalnýzlýk hissi gitgide artýyordu. Yolum uzadýkça uzadý. Gidebildiðim kadar uzaklara gitmek istiyordum. Sanki bir þeyler arar gibiydim. Ýnsan arayýþ içerisinde olur ya bazen; ne aradýðýný bilmeden. Ýþte öyle bir haldeyim sanki. Arýyordum, bulmak istercesine. Bulmak ve kavuþmak ebediyen...

Kendimi sýra sýra dizilmiþ bir aðaç topluluðunun yanýnda buldum. Öyle güzel meyveleri vardý ki. Her birinde farklý lezzetler, farklý kokular vardý. Burada bir þeyler dikkatimi çekti...

Bu meyveleri bu kadar göze hoþ yapan kimdi? Bu enfes kokuyu veren neydi?

Yoluma devam ettim... Biraz ilerleyince bir kuþun, yuvasýna gelip yavrusuna yiyecek getirdiðini fark ettim. Öyle ki; yavrusunun aðzýna kadar uzatýveriyordu yiyeceðini. Þaþýrdým. Bu kuþ nasýl olur da bu kadar þefkatliydi? Ne aklý vardý ne de fikri...

Peki bunu ona yaptýran kimdi?

Kafam soru iþaretinden geçilmiyordu artýk. Bu kadar bilinmeyenle nasýl yaþar insan? Ýnsan demiþken; insan niye var ki? Ne iþi var bu dünyada sanki? Bir amacý yada gayesi olmalý ki... Yoksa, boþu boþuna bu dünyada bulunmaz ki... Bulunmamasý gerek yani...


Kafama takmýþtým. Soru iþaretlerini çözümlemek arzusundaydým. Ama nasýl? Birden, ne olduðunu anlamadýðým o kalbimin fýsýltýsý aklýma geldi. Anlam verememiþtim. Kendi kendime konuþmuþtum belki de. Ama etkilenmiþtim de. O sorularý kendi kendime sordum ve yine kendim cevapladým. Öyle deðilse kim sordu o sorularý ve kim cevapladý? Sanki bir konuþmaya þahit olmuþtum;

kestiremedim...
Sosyal Medyada Paylaşın: