KALDIRIMLAR

Yoksa içimde bir kýymeti… vallahi yazamam tek kelime.
Deðil tek bir kelime virgül bir yerleþtiremem nefeslerime.
Bir tutkunun kök saldýðý aþksýn…
Yeni bir sen daha doðsun yüreðimde, hadi sokul kelimelerime,
Kanýma akýyorsun, alyuvarlarým gelincik renginde…
Kalbimin duvarlarýna çarpýyor sesin.
Aralanýyor pencereler, perdeleri þahlandýran rüzgârla hücrelerime doluyor nefesi.
Anne rahmine tutunan güçlü bir zigot gibi tutunuyorum virgüllerine.
Omzunda aðlayan küçük bir kýz çocuðu…
Dünyayla kavga eden korkusuz adam gibi… ellerinden tutuyorum.
Sen, yüzleþtiðim ayna, savaþtýðým yalnýzlýkta yoldaþýmsýn.
Kaldýrýmlarýnda yürürken maðrur ve güvenli…
Bir anne kucaðý gibi kaldýrýmlarýn.
Bir ses geliyor Necip Fazýl’dan derin, naif, aðlamaklý…


‘‘Kaldýrýmlar, çilekeþ yalnýzlarýn annesi;
Kaldýrýmlar, içimde yaþamýþ bir insandýr.
Kaldýrýmlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldýrýmlar, içimde kývrýlan bir lisandýr.’’

Kaldýrýmlarýnda aðlamaklý bir çocuðum þiir.
Kaldýrýmlarýnda yalnýz.
Biliyorum kaldýrýrsýn kuru bir tohuma can verir gibi.
Biliyorum þiir… nefesim kesilir ama sen ölmezsin…

Sosyal Medyada Paylaşın: