Mevsimlerden hazân...

Mevsimlerden hazân...

Ölmek istercesine boþluða býrakýrlar kendilerini yapraklar...
Renklerine bir bak; nasýl da sararmýþlar...
Hayat zor, belli ki epey yýpranmýþlar...
Bîçare, tutunduklarý dallarý býrakmýþlar...

Kalakalmýþlar....
Baþlarda bir hayli zorlanmýþlar...
Hazân nereye sürüklerse, oraya uçuþmuþlar...

Zamanla alýþmýþlar...
Kim bilir, belki de alýþmak zorunda kalmýþlar...
Bu hâl devam etmiþ, böyle yaþar olmuþlar...

Gün gelir, bizler de topraða düþeriz sanmýþlar...
Yanýlmýþlar...

Toprak onlara hasret, onlar topraða hasret kalmýþlar...
Vuslat, baþka mevsimlere kalmýþ, anlamýþlar...

Sabrý dost edinmiþ, sýrdaþ olmuþlar...
Ne varsa, hepsini paylaþmýþlar...
Hep vuslatý beklemiþ, onu arzulamýþlar...
Uçmadýk yer býrakmamýþ, hep dolaþmýþlar...

..ve beklenen âna gelmiþ ve zemine ulaþmýþlar...
Sanki iki aþýk gibi birbirlerine susamýþlar...

Yapraklar, usulca topraða yanaþmýþlar...
..ve toprakla kucaklaþýp, birbirlerine kavuþmuþlar...
Sosyal Medyada Paylaşın: