Ayrılığın Kabulü

Gitti demekle kabullenilmiyor ayrýlýk,
Dudaðýmdan ayrýlýyorsun sadece,
Sadece havaya karýþýyor adýn;
Gitmek fiiliyle..

Aslýnda benimle beraber kalýyorsun sen de,
Ýçimdesin,
Sol üst köþede..
Yalnýz býrakmýyorsun hiçbir zaman,
Giden bedenin
Kalansa sevgin..
Yetinmesini iyi biliyorum ben elimdekilerle;
Kaðýtla mesela,
Kalemle..
Bir þiir yazarak üzerine,
Acýyan yerlerimi sarýyorum,
Yaralarýma tuz basýyorum geçsin diye..

Gidiþine susuþum..
Boðazýmý düðümlediðinden,
Yutkunamadýðýmdan ayrýlýðý.
Hazmýn zorluðundan,
Kalbim aðrýyor,
Geceleri uykularým bölünüyor en tatlý yerinden..
Kabus gibiydi gidiþin,
Karabasanýn çökmesi gibiydi göðsüme.
Kýrýlsa da kalbim,
Ýçinden sað’lam çýktýn yine..

Paramparça olan bendim,
Birleþtirilmeye çalýþýlýnca hep eksik kalan da.
Parçalarý kaybolan
Ve bir türlü bulunamayan asla..

Sen,
Eksik yanýmdýn..
Boþluklarýmý
doldurmalýydýn,
Bize tamamlamýydýn beni..
Ayrýlýðý kabullendikten sonra,
Þiirle doldurdum ben de yerini..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: