Derman görünen zehir
Öyle
Çok ki….
Karanlýðýn dostluðuyla avutur insan kendini
Çok aðlar yenilgisiyle
Çok acýtýr yüreðini
Uzun yollar kurar yakýnlýðýyla
Çok özler kendini sonra
Çok sýzlanýnca…
Nasýrlý ellerinden öperken kalem
Kýrýk parçalarý kanatýr boðumlarýný parmaklarýnýn
Kendinden kaçar önce
Kendine varýr dilenen mýsralarda
Daðýlýr ömrünün ovasýnda gülücükleri
Gece büyütür geçen yýllardan özlemlerini
Babanýn elinden tutup da gidemezsin
Anlatamazsýn avazlanmak istesen de
Ömrün bir güne denk edildiðini…
Gün vurmaz o yýllara
Heyhat!
O sabahlar ki doðmaz çoðu zaman
Haddini öðretir pervasýz kanamalar
Gökyüzünden düþer yüzünün avlusuna
Gözleri kan çanaðý yoksul çocuklar…
Maðrur çizgilerinde yaþar analarý
Rüzgârýn ýrgaladýðý ketum aðrýlara alýþkýndýrlar
Aðýtlarý öðretir dizleri yara içinde yaþanmýþlýklar
Eðiktir boyunlarý anýlarýnýn
Buðulanýr gözleri türkülerinin
Mahkûmdur dudaklarýna hýçkýrýklar
Gökyüzüne mum yakar iyi dilekleri
Akþam vakitlerinin kýzýl saçýntýlarý
Kýnalý saçlarýnýn kokusunu verir analarýnýn…
Ve bir hançer döner durur yüreklerinde
Çaðýldar ömrün lirik ahengi
Mayasýz gülücüklerle
Eþkýya misali ateþ içinde…
Çok öðrenir sonra insan
Çok susar
Çok k/anar türküleri…
Söz yaðmur olsa ne yazar?