ah alným!
dilsizliði aðzýma teyelleyen yüce terzisi göðümün
bil ki
kâkülle örtmeyeceðim üzerini
üç noktayla bitene dek nefesim çizgilerine eðileceðim....
I-
alnýmda iç kanamalý bir yazgý
öksürük nöbetinde
bense beþiðimde tiz sesle
o piti piti mýrýldanýyorum
kanatýyorum göbek baðýmý saç tellerimle
gözyaþý borçlu olduðum zamanýn narlanmýþ anlarýna
dokundukça dilim
göðünün uçurumlarýndan düþüyor çocukluðum
incecik karlar yaðýyor o vakit annemin saçlarýna
korkuyorum buz kesecek çocukluðum gamzelerinde
soluðumu boðazýma düðümleyen biçarelikle...
II-
küçük kalmalýyým kundaðýma dar gelen kurdalemle
anne!
söndür ýþýklarýný ninnilerimin
sakla tavan arasýnda kanaviçe iþlemeli kundaklarýmý
ve aysýz bir gece vakti doður çýðlýklarýmý
otuz altý hançerin sýzýsý dokunmadan tenime
yýka seher yaðmurlarýyla alýn yazýmý
ve kes göbek baðýmý hýçkýrýðýndan
yüreðimde kem sýzýsý var babamýn
kirpiklerinin ipinden içine düþmeliyim kýrgýn gülüþlerinin...
III-
susuz yaðmurlarda ýslandý
mürekkep kýyýlarýnda intihar eden pabuçlarým
sessizliðimin ketum çýðlýklarý oyuncaðýydý çocukluðumun
bozkýrlarda gurbetini arayan bakýþlarýma
dilimden yükselen soylu seslerin hiçliðini yüklüyordum
ne kadarda kapasam kirpiklerimi
militan göz sularý yaðmalýyordu mürekkebimi
harflerim tuzuyla sýzlanýyordu an be an
gecenin kilerine hüznümün kasvetini zincirliyordum durmaksýzýn
öykünüþlerimin alevi gözlerimi yakarken...
IV-
zihnime tüneyen þiirleri uykumun kimliðine býrakýrken
ünlemsiz bir türkü yazýyorum aynanýn buðusuna
ve ünlemi oluyorum katýksýz bir aðýdýn
akþamýn kýnasý akýyorken bakýþlarýma
aðzýmda eriyen sözcükleri diriltmeliyim diyorum
ensesinden vurulmadan düþ güvercinlerim...
V-
týrnaklarýmý geçirip kendime doðru yürüdüðüm yollarýn o beyaz þiltesine
kendimden kaçýyorum içimdeki labirentte saklanbaç oynayan masumiyetle
gözlerimin esaretini makaslýyorum kirpiklerime sýðýnan damlalarla
kör kuyularda can vermeden vuslata çalakalem sözcükler düðümlüyorum
hüznün nihayetinde bir mim koyabilmek adýna
siyah beyaz yarýnlarýma
damýtýlýyorken damarlarýmdan sessizlik koyu kýrmýzý
dar vakitlerde
karýncalarýn sabrýný t/arýyorum demir taraklarla...
VI-
eskil bir masanýn ucundan yazýyorum
zihnimde uyuyan güvercinlere bir lahza umut
ve hiçlerine vuruyorum mýsralarýmýn
kayalýklarda çiçeklenen kýnalarýn kokusu yakarken çocukluðumun genzini
suskunluðumun incelmiþ dallarýnda köklerini arýyorum çýplak ruhumun
nasýrlý adýmlarým selam duruyor dilsiz kuþlarýn masumiyetine hayýflanarak
bir silgi alýp silmek istiyorum samimiyetimi
zaten ilk hecede gidecek kadar yol biriktirmiþ
ikinci hecede alnýmýn çizgilerine kederlenmiþtim
tenha çalýþmýþtým þiiri anlayacaðýnýz
alaca sözcüklerle...
þayet hüznüm sorgulansaydý
noktasýz cümleler kurmayacak
kimsenin haczetmesine izin vermyecektim sessizliðimi...
VII-
oysa
bir býçak dönüyor durmadan yürek ucumda
yarasýyým yirmi dört saat çocukluðumun...
alnýmýn yarasýndan deðil
gözümün b/elasýndan öp beni anne!