Ademdir ilk atasý; balçýktýr aslý, özü
Mûcizeye tanýktýr vücudunun her cüzü
Nutfeyken cenin olur...derken açýlýr gözü...
Dünyaya teþrif için saniye sayar insan
Rabbine ahdi varken, doðarken cayar insan!
Yaka silker adýndan savaþ yorgunu çaðlar
Bekler ki heybetinden selama dursun daðlar
Ya zulmeder aðlatýr, ya mazlum olur aðlar...
Gâh eþref-i mahluk’tur, hayra ehildir insan
Gâh Nemrut, Gâh Firavun; Ebu Cehil’dir insan.
Yâr deyip zül nefsine tutmuþ zülfüyârýndan
Bîhaber yürek yakan dilinin ayarýndan
Nice meltemler eser evliya diyarýndan...
Sanýrsýn fýrsat bilip, kapýyý açar insan
Heyhat! Gönül gözünü, kapatýr, kaçar insan.
Kâinatta ne varsa âmâdeyken emrine
Sormak gelmez aklýna! "Yaradan’ýn emri ne?"
Onca gün/âh sýðdýrýr üç nefeslik ömrüne...
N/isyân ruhunu sarar, haddini aþar insan
Ne âdap bilir ne ar; þuadan þaþar insan.
Benliðin sarayýnda taç giyince hezeyan
Cahil nerden bilecek "kâr" ne demek, ne "ziyan"
Üryan gelir âleme, giderken yine üryan...
Aþiyan’ý görür de hiç ibret almaz insan
Kalp mühürlü olmasa böyle alçalmaz insan!
Kâlem-i kader ise çilenin müsebbibi
Düþeni sultan eder kör bir kuyunun dibi!
Þayet murâd etmiþse kuvvet kudret Sahibi...
Engeli daðlar olsa, zorlanmaz, aþar insan
Taht kurar gönüllere, ebedî yaþar insan.
Bu kadar düþkün iken Resûl’ü ümmetine
Akleden talib olmaz Ýblis’in himmetine
Hem, geçirmez günahý kâr sanýp zimmetine;
Gafletten uyanýrda, sevabý derer insan
Mâbûd’a yaslanýrda maksuda erer insan.
Dünya denen bu âlem ahiretin okulu
Seçmek gerek doðruyu, en güzeli, makulü
Birgün ansýzýn gelir davetsiz emir kulu...
Gözünde son damlalar! Sessizce döker insan
Vakit artýk tamamdýr! "Eyvah" der, çöker insan!
Mecit AKTÜRK