OLMAYA ÇALIŞMAK

Denizin kumu olmalý,
Bedeni yýrtan kireçten arýnarak.
Saðlam bir liman kurmalý,
Volkan taþlarýndan seçerek ruha.
Uzanmalý þöyle sýcak sýcak…

Bil ki;
Gitsen de katlanýrým pek ýsrara düþmem ben…

Gözyaþý dediðin ne?
Su, sadece bir tuzlu su…
Bir insan, yalnýz
Ve içten aðlar
Çekilir en kuytu yerine ruhunun…

Gel ki;
Çekemem, ümmi ile bir çývgara düþmem ben

Biteksiz kýr, bir taþa can verir de
Çýplak ayak, kýraç eller utansýn;
Fer götürüp, ter silmekten habersiz…
Esaret ruhta baþlar;
Beden kalýptýr aciz…

Kullara kul olmak mý, köle olmak mý hâþâ;
Uçarým kartal olup aç kuþmara düþmem ben;
El açmam firavuna, namert çara düþmem ben;
Nar pervasý çekerek istiðfara düþmem ben…

Bir aþkýn közündeyken naçar kalsam kimsesiz
Bitmeyecek vuruþmam gün doðumuna kadar;
Ýki dünya mülkünden olurum da hissesiz
Aldýðým tek nefeste intizara düþmem ben...

Kölesi olmak niye bir zavallý zamana
Korkularýmdan kaçmam bir firara düþmem ben
Sevgi hep süren bahar, benzer uçsuz ummana
Gülken tek sevdiceðim filbahara düþmem ben…

Gör ki olmadý.
Yeni bir bahar geldi gösterip endamýný
Gidecek diye nasýl da keyifte…
Yine erimeyecek;
Yine ah edecek bülbül
Karlar diz boyu yürekte...

Osman Aktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: