İNSANIN ÖZÜ

Ýnsanýn özüyüm ben,
Ýnsandýr benim yurdum mekaným.
Onun özüyüm ben.
Taa Adem’den süre gelen insanýn
Yegane övüntüsüyüm ben.
Ýnsanla büyüdü ufkum,
Dar çerçevem geliþti
Kainata sýðmaz oldu.
Bir gün astronomi hesaplarýdýr
Beni oyalayan.
Baþka gün,
Ekmek parasý hesabýdýr beni zorlayan.
Yanýk naðmelerin içindeyim çoðu kez
Dað baþýndaki çobanýn kavalýndan çýkan,
Çýkan da yavukluya yollanan.
Onbeþ’lerde baþlar
Pembe tatlý hayalleri insanýn.
Bendedir hayallerin gücü kaynaðý.
Uykusuz gecelerin ýzdýraplarýný,
Aþýklarýn acýlarýný ben çekerim.
Döktüðüm terler insanlar içindir
Okullarda verilen istikbal sýnavlarýnda.
’suya düþen yýlana sarýlýr’ misali,
Ayýn onbeþinde sarýlýr dar gelirli bana.
Varlýklý olan hiç býrakmaz peþimi
Daha fazla kazanmak için zorlar beni.
Devletler politikalarýný,
Siyasi partiler, dernekler,
Çizgilerini bende ararlar.
Bende bulurlar çýkarlarýna en uygun olan,
Doðru sandýklarý yolu . . .ve
Ýnandýklarý doðrulara taparlar.
Onlarý en son, ve en doðru olan’ý sanýrlar.
Halbuki devir devir deðiþe gelmiþtir insan.
Devir devir deðiþti nice doðrular.
Ýlerde yine deðiþecektir
Bugünkü en yüce ve kutsal doðrular.





Ben ki Taþý yontturdum, ateþi yaktýrdým,
Kainatý öðrettim, atomu parçalattým ona
Komplekse kapýldý insan, itaati azaldý bana.
Bir anda milyonlarca cana kýyabildi insan.
Bugün yine kompleks içinde insan,
Bana gem vurmaya çalýþýyor.
. . . insan gel vazgeç bu maceradan
Kiþi bildiðini söylesin,
Söylesin’ ki onu tanýyabilesin,
Onu anlayabilesin.
Korku belasý konuþamayanlar çoðaldý,
Sahte sözlüler çoðaldý,
Yazdýðý yazýyý,mýsrayý inkar edenler çoðaldý.
Ýnsan gel bana gem vurmaya çalýþma.
Yarýn pek geç olacak.
Benden ayrý düþecek , yerinde sayacak insan.
Ýnsanlýða yazýk olacak.
Ben’ ki her kiþide ayrý bir parmak iziyim.
Beni bir kalýba sokamazsýn.
Beni ne kendine ,
Ne baþkaþýna benzetemezsin.
Ben ak yazýyým karanlýklarý aydýnlatan.
Beni silemezsin Karatahta siler gibi.
. . . çünkü ben silindikçe daha güçlü gelirim,
daha parlak gelirim.
Ýnsanlýk durdukça beni yok edemezsin.
Her þeye raðmen insaný sevdim ben.
Son insana dek görevimin baþýndayým.
Çünkü . . .’ insanýn özüyüm ’ ben.
Onun medarý iftiharý olan hür düþüncesiyim,
HÜR ’ DÜÞÜNCESÝNÝN GÜCÜYÜM ’ ben.
Tanrý vergisi bu güce
Nasýl gem vuracaksýn sen
Sen ki . . .
Ýnsandan olma insan.

A.Ý.A. 02.04.97

Sosyal Medyada Paylaşın: