sonrakilersiz
bir gökyüzü sofrasý hazýrladým
kalbimin baþucunda
geçiyorken önünden
bulut terazileri
alarmlý mevsimler ekledim süzülen suretlerden
yaðdýlar
sonra
vijdanlý beyaz damlalarýn giysilerine büründüler
yol aldýlar
seyircisiz yüreklere
yýkarken kalp yollarýný þefkat
bir gururun kaçamak zaman aralýðýna sýðýndýlar
döküldüler
ve sonra
deniz aþýrý ýrmaklar iliþtirdim kara kabuklardan kulaklarýna
seslendiler
ardýndan
hüzünler estirdim kirpiklerine vardýlar
birde öncelerden hasret sunaðý taþýyan
dalgalar býraktým ruhuna
artýk sen kendinle hoþ /ça/ kal
....