ÂŞIK’IN ÖLÜMÜ

Âþýklar yurdunda yaya kalmýþ bir köle,
Rýhtýmdan rýhtýma yüzer o sisli gömü.
Sonbaharlar düþer yalnýzlarýn evine,
Sen hiç güneþin aðladýðýný gördün mü?

Konmadan yýldýzlar saçlarýnýn teline,
Ilgýt esenlerde gezer divane gönlü.
Yýrtmazdý geceleri yamalý seslerle,
Sen hiç sevdanýn biçildiðini gördün mü?

Yumruklayarak sularý serpse yüzüne,
Alev alev erir sevdasýnýn kömürü.
Mahvolmaz mý sanýrsýn harýn eteðinde,
Sen hiç ateþin yaþattýðýný gördün mü?

Sükûnetin zirvesindeki hayallerde,
Hicranýn perçemine takýlýr sözlüðü.
Gün ola harman ola dese de kendine,
Sen hiç günün ümitsizliðini gördün mü?

Kendin bilip, sardýn mý kendini kefene?
Yaktýn mý aynada yanaðýnýn külünü?
Elinle verdin mi elini sen ellere?
Sen hiç ölünün dirildiðini gördün mü?

Ekim 2007

Sosyal Medyada Paylaşın: