HASTAYIM ANNE
Hastayým anne, rüzgâr yine yokladý gül pare tenimi,
Yaðmur süzüldü ciðerlerimden yüzümün çeþmelerine.
Sýkýlýp gezen ruhlar gibi, müstehzi ve titrek bedenimi,
Cehennem ateþi aldý, mümbit ayazlarýn mukabilinde.
Hastayým anne, gözlerim, tekerrür eden zaman misali,
Ne müsekkin bulur bakýþlarda, ne rengi kalýr muvazene.
Kýrýlmaya müzmin yüreðim daha dirayet gösterebilir mi?
Sararan yapraklardan, mücerret ruhumun gamzesine.
Hastayým anne, tabipler, müruruzamaný bekler müteessir,
Muhayyer eþya deðil ki, beðenmedim, istemem diyebileyim.
Gülüþüm, nihai perdelerin ardýndan yalnýz sana serpilir,
Yalnýz seni görürüm oradan anne, yalnýz rüyalarýna gelebilirim.
Eylül 2007
Elvan USUL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.