Ben farketmeden kayboluyor üstüne titrediðim yarýnlarým. Güneþ, yatýrýyor hayallerimi usulca gecenin koynuna. Çýrpýnmýyor, karþý koymuyorum. Yavaþça kývrýlý veriyorum kaderin dikenli kollarýna. Her nefes alýþta, göðsümün sol yanýnda kýrk dört diken izi. Aðlamýyor, acý falanda çekmiyorum aslýnda. Güneþ gibi gülümsüyor gecenin içinde, zamansýzlýðýn ortasýnda asýlý duran ay. Yeþil zümrüt tanelerinin üstüne dökülüyor kirpiklerinden akan yaðmurlar. Üç kutsal taþ gibi eteklerine býrakýlýveriyor üç can. Üç kasýk aðrýsýndan, üç kordon baðýyla hayat doðuyor. Tüm geçmiþim kan ravan. Geçmiþe geç kalýnmýþlýðým anlatýyor acizliðimi. Kaybediyor tüm kutsallýðýný gecenin ortasýnda insanlar. Ben burdayým, biz burdayýz. Hazýr sende burdayken, býrak kaybolsun zamanýn içinde tüm yarýnlar.
13.04.2012 21.16
Burhan Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.