“Ocaklara deðil de,
Nisan’lara, dikilmiþti incir aðacý,
Minicik Menekþeler uçuþurdu kökünde,
Bir gülü ver sen kýyamet mi kopardý,
Öyle kararýp duracaðýna, olup da umacý”
Hatýrlýyorum sen gülünce,
Güller, benim yanaklarýmda açardý,
Baharýn olanca cývýltýsýna raðmen,
Sen gülmeyince,
Bendeki baharlar hep kaçardý…
Ne yollar yürüyüp,
Ucu uçurum kayalýklar geçmiþtim
Yalýnayak yürümekten parçalamýþtý
Ayaklarým da gene sitem etmemiþtim…
Hani derman olacaktýn yaralarýma,
Kâbuslarýmdan çekip alacaktýn hani,
Hiç mi için sýzlamadý, býrakýrken ellerimi,
Neden ey sevilen…? Zor muydu bu kadar,
Gülü vermek, zor muydu yar…?
Nedir direnmesi bu denli zor olan acý…?
Haydi, son kez gülü ver, gülü ver ki,
Bitsin yüreðimdeki tarifsiz sancý….
13.04.2012/Hatice AK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.