Güzeldi her þey. Mutluluk zannedilen masal, Bir kelebeðin kanatlarýna serpilmiþ tozdu. Uyudu güz zamaný mutluluk. Güz, ayrýlýktý. Yeþil bir týrtýldý hayatýn içinde insan. Mevsimler büyüdü, zaman güz oldu. Sardý çevresini yalnýzlýk. Týrtýl yalnýzdý. Yalnýzlýðýna sarýndý, koza oldu. Uyudu. Aðaç eðildi, büküldü, yapraklarý döküldü. Aðaç, yaþamdý. Kýrýlmadý, sarsýldý ama dayandý. Yapraklarýný rüzgarýn peþi sýra uðurladý. Çýplak kaldý. Yaprak, kozanýn yanýndaki arkadaþtý. Daðýldý güz zamaný dört bir yana. Koza kimsesiz kaldý. Etrafa baktý. En sonunda tutunduðu dalý býraktý. Dal, yuvaydý. Evinden uzaklaþtý, hayatýn üstünde yuvarlandý. Topraða düþtü, çürüdü. Toprak baþlangýçtý. Yeni yetme tohumlara baþ verdi. Yeni yeni fidanlara. Koza tekrar bir fidana tutunmadý. Toprakta kayboldu. Uyudu. Ama bir daha asla uyanmadý.
12.04.12 00:36
Burhan Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.