Ağlamak Gün/ah mı ?

Gözlerimin kepenklerini indirmiyorum bu gece de,
Sabaha kadar açýðým..

Monoton aðrýlarým var üstelik göðüs kafesimde,
Güneþle randevularým..
Alýþýðým yalnýzlýða,
En çokta þarkýlarýn yol açtýðý uykusuzluða..
Uyku akýyor aslýnda gözlerimden donuk bakýnca aynalara,
Ama uyutmuyor görüntüm yalnýzlýðýma yansýdýkça..
Dalgýn bir ruhla hayallere, benzettikçe seni gölgelere..
Göz pýnarlarým kurudu iyice, yokluðunda kuraklaþtým..
Toprak olsam bir kere bile gül veremem þimdi sana,
Yüzüne baksam bile hiç gülemem hatta..
Buruþtum iþte, yaþlandým..
Boðdum yanaklarýmý, gamzelerim kayboldu.
Sustum, susadým.
Gözyaþlarýna da doyamadým,
Tok bir acým yok;
Gözlerim aðlamaktan býkmadý..

Tutamýyorum kendimi..
Yine aðlayacaðým!
Ya da atlayacaðým intihar denen bu uçurumdan ölüme..
Göz yaþlarým defalarca atlar ama biliyorum;
Benim yerime de..

Aðlýyorum..
Oyuncaðý elinden zorla alýnan çaresiz bir çocuk gibi,
Yalvarýþla ’Lütfen o’nu bana geri verin’ der gibi,
Ýçimi kusuyorum gözlerimle..
Farzet ki, sen de bir oyuncaksýn iþte..
Belki deðiyorsun,
Belki de boþuna;
Gözlerimden dökülenlerin hepsi duygu israfý..
Þimdi söyle bana,
Aðlamak gün/ah mý ?

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: