Tuzu kurular savaþýyor, küreselleþmenin eþiðinde ülke ülke, ulus ulus duvarlar yükseliyor, insanlar beraberinde içlerine de duvarlar örüyordu. Gönüllü olma durumu deðildi açlýk, rýza alma durumu hiç yoktu. Evler sýcak, hava soðuk, topraklar kan, insanlar bölük pörçüktü. Ölüm ecelsizdi onlarýn dünyasýnda. Dünya kaç taneydi de onlara bu düþmüþtü? Ekmeði, suyu tükenmiþti tanrýlarýn… Yoksa daðýtmazlar mýydý? Yoksa yalan mýydýlar?
Top sesleri, mermi sesleri, çocuklarýn aðladýklarý duyulmasýn diye inadýna yükseliyor. Çocuklarýn sesi kesildikçe annelerin sütü kesiliyor. Kan akýyor memelerinden, kan akýyor kadýnlýk yerlerinden. Düþüyor bütün doðmamýþ çocuklar. Gözlerinde dünya ki türlü türlü, gözlerinde insan ki hayvanýn baþka türü... Utanmýþ tarih onlarý yazmaya! Aðlamýþ bütün tanrýlar, utanmýþlar yaratan olmaya. Bu suskunluk, bu sessizlik ondan!
“dünyayý serdim ayaklarýnýzýn dibine, nasýl becerdiniz düþmeyi en dibine” der gibi, sisteminin içine sistem getirdik diye kýzar gibi, “ölüm size ödüldür” diyerek hayat baðýþlar gibi... Elimizde kör býçak misali edinimler, keser durur insanlýðý kanata kanata...
Büyüdükçe insanlar ordular büyüdü, içinde çocuk askerler yürüdü. Çoðaldý fare delikleri, ayý inleri. Modernleþti. Marjinal yaþadýklarýný söylediler. Kendileri hiç yoktu, gölgeleri ne çoktu. Korku imparatorluðunda her taraf sidik koktu. Hala üremekteler. Hala maskeli üçer beþer, apolet gölgesinde dinlenmekteler...
Yollar kýsaldý, markalar çoðaldý, inançlar azaldý. Yaralar hiç durmadan kanadý. Aktý içinden irinler, dünyanýn gözünü kana buladý. Gözleri ondan görülmez, sesleri ondan duyulmaz. Kaderleri çakýlýdýr bir apolet ucuna!
Dini sallandýrdýlar minareden aþaðý. Ýntihar kýyýsýnda inançlar. Ýçinde iman saklý sakallar. Emanet edilir mi bir berber çýraðýna? Duyun! Sesleri duyun! Cennet vaat ediyorlar, tok gezenin cebinden aç gezenin payýna...
Neresinden tutarsan tut eksik iþte. Eksilerek eskiyen bir hikâye. Çok eski bir hikâye. Silah bulundu da ne oldu, ateþi bulanlar bilseydi çocuklar yanacak, silahý bulanlar bilseydi analarýn rahimleri de yataklarý da boþ kalacak, çocuklar babalarýna, kardeþlerine silah tutacak, icat ederler miydi? Yoksa suç onlarda mý? Yoksa insanlýk hep mi böyleydi?
Tarih bizim gibilerle dolu olduðuna göre… Zaman, dünden bugüne suç dolu, suçlu dolu...
Sevgi dündar/mart2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sevgi Dündar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.