Bu gün hayatýmýn kaçýncý günü? Hesaplamak biraz zor, birazda uzun sürer. Kafama takmýyorum. Yine þehrin içinde adýmlarýmý takip ediyorum. Garip bi his mi var içimde seni bulacaðýma dair? Hayýr.. Yine o anlamsýz saçma sapan ömrümün, saçma sapan gününde, anlamsýz akþam üstlerinden birini yaþýyorum. Ýþten çýktým yine herzamanki gibi eve uðramadým. Nereye gittiðimin farkýnda deðilim, umrumdada deðil zaten. Biraz dolaþýr evimin yolunu bulur adýmlarým. Bi çocukl bahçesi var önümde, huzuru bulmak için en anlamlý yer bana göre. Çocuklarý izleyebileceðim bi banka oturdum. Nasýlda mutlular.. Hiç bi þey umurlarýnda deðil sanki, hayatýn anlamsýzlýðýnýn ve acýmasýzlýðýnýn farkýnda deðiller daha. Dizlerimin yarasý iyileþmeden salýncakta sallanan çocukluðum duruyor karþýmda. Düþer, kalkar avuçlarým ve dizlerimden kan akar, aðlardým.. Sonra sen kaydýraklarý tüm oyun parkýný býrakýr yanýma koþardýn. Minicik avuçlarýn yüzüme deðdiðinde anlardým, güvendeyim. Sen yanýmdasýn. Susardým yüzünü görünce, gözlerin dolu dolu bana bakardýn. Otururduk beraber parkýn yaný baþýndaki çimenlerin üstüne. Kanýyan yaralarýma nefesini üfler ’acýmýyo artýk deðil mi? ’ diye sorardýn. Konuþamazdým her seferinde ilk sorduðunda. Baþýmý hep iki yana sallardým. Gülümserdin ben hep bu þekilde yapýnca. Anlýyacaksýn diye ödüm kopardý her seferinde.. En zor anlarýmýn kurtarýcýsýydý her zaman Kiraz. Nereden geldiðini anlamadan koþar gelirdi her zaman havlayarak. Dizlerimdeki yaralarýmý yalardý. Beraber gülüþmeye baþlardýk. Kirazýda alýr, el ele tutuþup evimizin olduðu sokaða koþardýk. Ýkimizde henüz altý yaþýndaydýk.. Bi gün uyandým. Dýþarda baðýrýþmalar vardý. Üzerinde mavi lambalarý olan bi araba seni yataða yatýrýp mahalleden aldý. Aþaðý koþtum. Seni alan araba çoktan uzaklaþmýþtý. Bütün komþular hala yolun ortasýnda bir þeye bakýyorlardý. Bacaklarýný yavaþça iterek önlere doðru ilerledim. Bi arabanýn önünde kiraz yerdeydi ve senin ayakkabýlarýn. O na baktým, her tarafý kanýyordu. Yanýna yaklaþtým, baþýný minicik avuþlarýmla okþadým acýsý geçsin diye yaralarýna üfledim. Ama o kalkmadý ve hiç havlamadý. Beni izledi sadece, sonra gözleri yavaþ yavaþ kapandý. Bu kirazý ve seni son kez gördüðüm zamandý. Belki gelirsin diye her gün camýn önünde bekledim. Parka her gidiþimde dizlerim ve avuçlarý yine kanardý. Etrafa bakar, belki sen yada kiraz gelirsiniz diye avazým çýktýðý kadar aðlardým. Siz o günden sonra hiç gelmediniz. Bende gelmeyeceðinizi öðrendikten sonra bidaha hiç salýncaða binmedim. Ve hayallerimin Küçük Prensesi; Ben senden baþkasýný, Hiç bi zaman Sevmedim..
15.03.2012 04:01
Burhan Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.