Kal da Denmiyor ki

Neden gidiyorsun,
Bilmiyorum..
Acaba sevgim mi yetmedi ?
Birde küfreder gibi hoþçakalla sallýyorsun ellerini,
Seni seviyorum’lara alýþtýðým dudaklarla.
Kal da denmiyor ki..

Ayrýlýða kararlý bakýþlarla ve giden sanki ben miþim gibi,
Nefret dolu gözlerle bakýyorsun yüzüme.
Hýzlýca arkaný dönüyorsun
Ve adýmlarýný sertçe basýyorsun yerlere,
Kalbime de..
Ben sana ne yaptým ki,
Söylesene!

Öyle bir gidiyorsun ki yüreðimin þehrinden,
Bu büyük göç öyle etkiliyor ki nüfus sayýsýný,
Bir ben bile kalmýyor senden geriye..
Giden sensin
Ve sen gitmek fiiline özne oluyorsun ayrýldýðýmýzda.
Aþkýmýzýn bile gizli öznesiydin oysa..
Ýnanamýyorum;
’Böyle olmamalýydý’ diyorum sana,
Böyle gitmemeliydin asla benden..
En azýndan sana sarýlabilmeliydim soðuk vedamýzda sýkýca,
Ellerini son kez avuçlarýmda görme hakký vermeliydin bana..
Ama,
Vermedin..

Gittin,
Hakkýmý helal etmiyorum sana;
Elini sallamamalýydýn aþka,
Ve ben de sallanmamalýydým bu yüzden;
Ýdam taburesini ayaklarýmýn altýndan kaydýrdýðýnda..

Gittin,
Gözyaþlarýmý siliyorum þimdi gözkapaklarýmla.
Nasýl da unuttun ama;
’Asla gitmeyeceðim’ dediðini..
Ama hatýrlatmak için de olsa,
Kal da diyemezdim ki..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: