I.
Sen deðil
Bozkýrlýðýmdýr baþýma bela olan
Susuzluðum
Tenimdeki esmer sancý…
Hep denize doðruydu koþmalarýn
Her sýrtýný dönüþünde bozkýrýma
Geride fýrtýnalar kopardý da
Dönüp bakmazdýn
Görmezdin kopan fýrtýnalarýn
Gönül topraðýmý
Nasýl erozyona uðrattýðýný
Çýplaðým
Üþüyorum
Kim giydirecek þimdi beni?
II.
Harfsiz ve cümlesiz kalmak
Bu olsa gerek
“Ben de kadýným!”
Diyememek ve susmak
Yüzümde yürüyen çizgilere
Sýrýttýkça aynalar
Öp yaramý!
Susturduðun yerdeyim...
III.
Þimdi içimden bir güzel
Gömmek geçiyor seni
En derinine kalbimin
Ve olabildiðince sensizliðimle
Denizleri baðýþlamak sana
Akýllara ziyan sözünü Rûmi’nin
Düþüre düþüre aklýma
“Balýða, denizden baþkasý azaptýr…”
Haydi,
Düþ denize
IV.
Sen git, omuzlarýný da götür giderken, çekinme!
Omuzlarýn ki sýðýnaðým, düþ evim, bir uzun gece
Huzurum ve uykum
Eksik olsun!
Ben dayarým baþýmý mýsralarýma, uyutur beni
Yetimhane ninnisi gibi
Git!
Ah ikilem!
“Þeytan azapta gerek”
Ama asýl
Ben gitmeliyim, geç bile kaldým!
Toplayýp daðýlan parçalarýmý bir bir
Sonra bir telaþ bir telaþ
Elveda hazýrlýðý…
Denizini seveyim senin!
V.
Belki de özrüm
Kabahatimden büyük olacak
Ama son bir söz daha etmeliyim sana
Ýçimde kaldý
Sussam, boðulabilirim!
Kusmalýyým
Elvedalara yakýþmalý
Son sözüm:
Affet sevgilim!
Yere göðe sýðdýramadým seni bir türlü
Hata benim…
S.Ün – 02.04.2012