Vatan !

VATAN!

Gurbet eller, içimize sinmiyor.
Her yere vataným, sýlam denmiyor.
Kalbinin attýðý toprakmýþ vatan.
Sanki kýrýk gibi kolun, kanadýn.
Kapansam kabrine þanlý ecdadýn.
Koynunda yattýðý toprakmýþ vatan.

Can dayanmaz evlâtlarýn derdine.
«Ana» diye ufuklarýn ardýna
Bakýp ah ettiði toprakmýþ vatan.

Doðudan, batýya sel gibi akýp,
Tarihin uðruna türküler yakýp,
Destan söylettiði toprakmýþ vatan.

Balý bile yenmez oldu yabanýn,
Kaygýdan âzâde bir tas çorbanýn,
Kaynayýp tüttüðü toprakmýþ vatan.

Bir endam ki, bülbüllerde hafakan,
Her hâliyle bizden olan, dost kokan
Güllerin bittiði toprakmýþ vatan.

Zirvelere kartal gibi konarak,
Horasanlý erenlerin yanarak
Aþkla arýttýðý toprakmýþ vatan.

Yüzlerinde güneþ o civanlarýn,
Kubbelerin, çeþmelerin, hanlarýn...
Harcýna kattýðý toprakmýþ vatan.

Tâ ezelden bize yazmýþ Yaradan,
Ey Ýstanbul, Fatihlerin karadan,
Gemi yürüttüðü toprakmýþ vatan.

Mahþer sýcaðýnda gölgesi serin,
Gönüllere dergâh kurmuþ pirlerin
Sevgi daðýttýðý toprakmýþ vatan.

Daðýna, taþýna bir selâm verin,
Nasýr tutmuþ öpülesi ellerin
Þükür öðüttüðü toprakmýþ vatan.

«Biz» diyen bölüþür yarým lokmayý,
Acýda, sevinçte bütün olmayý
Ýnsanýn tattýðý toprakmýþ vatan.

Gurbet olur, gariplerin bahtýnda,
Ay yýldýzlý al bayraðýn altýnda,
Türk’ün saf tuttuðu toprakmýþ vatan.
Servet YÜKSEL

Sosyal Medyada Paylaşın: