yarýnlara dönüktü yüzüm
çýðlýðýmý içimde zorluyordu zaman
beyaz tenli düþler
giyinmiþti ayaklarýna beyaz ruganlar
yürüyorlardý
gömüldüðüm hüzün topraklarýnýn üstünde
kýmýldarken
dünle baþlamýþ gün
sanki büyüyecekti yer gülleri soluðumun soluksuzluðunda
el aman
sömürüyor kendi dönemecini buruk tatlar
korkusuz acýnýn
okunurken son duasý
hayata deðemiyordu
niyetli kaybediþler
tutukluda tüm düþlerin kepenkleri
ihtiraslar yaðdýrýyordu ahir sonsuzluða
öyle ki
ölmeden hiçbir yüreðin omuzlarýna kelepçe vurulamazmýþ
ki,,
fýsýldadý hüznü ayrýmlar
ya tek
ya da hiç
....